Wiadomo, że kościół parafialny pod wezwaniem Nawrócenia Świętego Pawła i Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny istniał w Wygiełzowie już w I połowie XV wieku.

Ten nieistniejący obecnie obiekt wystawiono najprawdopodobniej około 1420 roku, a 11 stycznia 1481 roku arcybiskup gnieźnieński Zbigniew Oleśnicki rozstrzygnął spór o prawo patronatu do niego. Niestety stary obiekt spłonął w II połowie XVIII wieku. Od tego czasu parafia Wygiełzowska nazywała się Pożdżenicką, biorąc swą nazwę od kościoła parafialnego w Pożdżenicach. Liczne majątki ziemskie znajdujące się w parafii Pożdżenickiej jak: Wygiełzów, Zalesie, Kurów i inne zmieniały często swych właścicieli. Odsprzedawali oni przy każdej takiej zmianie część swych włości ludziom przybyłym z innych miejscowości. W taki sposób tworzyły się gęsto rozsiane osiedla wiejskie. Dla mieszkańców nowo powstałych wiosek stawało się uciążliwym chodzenie do kościoła parafialnego w Pożdżenicach, odległego o 4, 5 a nawet 12 km. Ludzie ci czynili starania o wybudowanie kaplicy w centrum terenu parafialnego, w której mogłyby się odprawiać Msze i nabożeństwa w niedziele i święta.

Starania te zostały uwieńczone sukcesem, bo w 1796 roku we wsi Wygiełzów powstała duża drewniana kaplica długości 23,5m i szerokości 8,5m. Kaplicę tę wybudowano przede wszystkim z fundacji Celestyna Gorczyckiego, sędziego ziemskiego sieradzkiego, dziedzica Wygiełzowa oraz drobnych ofiar innych wiernych. W niedziele i święta w rannych godzinach ksiądz proboszcz z Pożdżenic odprawiał w niej nabożeństwa. Z uwagi na to, iż Kaplica Wygiełzowska znajdowała się w centrum parafii, czyli w najdogodniejszym dla wszystkich miejscu, jak również dlatego, że mieszkańcy Pożdżenic i pobliskich okolic masowo wyprzedawali swe gospodarstwa husytom czeskim, kalwinom i luteranom, zrodziła się myśl przemianowania Kaplicy Wygiełzowskiej na kościół parafialny. Nie można dokładnie stwierdzić kiedy ta zmiana nastąpiła, lecz w oparciu o wzmianki luźnych kronik i zeznania najstarszych ludzi miało to najprawdopodobniej miejsce na rok przed sprowadzeniem do Kościoła Wygiełzowskiego wielkiego ołtarza (tj. w roku 1830).

Sto lat później (dokładnie w 1932 roku) staraniem ówczesnego proboszcza Wojciecha Kubisia i dzięki ofiarności parafian, przedłużono nawę kościoła od strony frontowej o 9,5 m i odrestaurowano jego starą część. Wykonano także nową ścianę szczytową i przystawiono kruchtę do nowej części budynku od strony zachodniej. W 1955 roku miała miejsce trzecia poważna odnowa świątyni. Wtedy też kościół pomalowano.

W 1973 roku wymieniono pokrycie dachu z gontu na blaszane. W roku 1990 wymieniono podłogę w prezbiterium oraz w zakrystii. W trakcie zrywania starej podłogi z desek modrzewiowych odkryto grobowiec zakończony podwójnym łukiem. Ścianka działowa oddzielała nad nim dwa groby, w których pochowano dwóch księży. Nową podłogę wykonano w ten sam sposób, że uzupełnienia żwirowe zalano betonem, a potem, gdy uzyskał on odpowiednie właściwości, na wylewkę położono deski sosnowe i polakierowano je.

W 1992 odnowiono główny ołtarz, oraz zostały wykonane nowe drzwi i okna. W październiku 1996 roku wymieniono oszalowanie na zewnątrz kościoła od strony wschodniej. Zastosowano szalunki sosnowe, które pokryto środkami owadobójczymi i anty zapalnymi. Umocowano też listwy w celu zakrycia szpar między deskami. Obecnie kościół znajduje się w renowacji. Część dachu wraz z wieżyczką została ponownie pokryta gontem, zaś na pozostałej części znajduje się stara blacha cynkowa.